Ίσως αυτό είναι που χρειάζεται ο τόπος μας, ή μάλλον ο κόσμος όλος. Και δεν μιλάμε για τα κολλημένα «Give piece a chance» κτλ… Αυτά ανήκουν σε άλλη δεκαετία και έχουν πλέον χάσει το νόημά τους από την εμπορευματοποίηση. Μιλάμε για τα τωρινά, τα χειροπιαστά, τα προκλητικά και τα ακαταλαβίστικα εκ πρώτης όψεως που σε παρακινούν να σκεφτείς. Αυτά είναι που αξίζουν. Μια τροφή όχι μασημένη και σερβιρισμένη, αλλά έτοιμη να την πλάσεις όπως θες εσύ.
Κάπως έτσι θα χαρακτηρίζαμε και την έκθεση της Yoko Ono για τα Δημήτρια 2016.Τυχεροί όσοι πήγαν και έγιναν μάρτυρες ενός θεάματος που σε βάζει θέλοντας και μη σε σκέψεις. Είτε καλές είτε κακές. Αλλά αυτό δεν είναι η τέχνη τελικά; Αν
δεν είναι εδώ για να ερεθίσει το μυαλό σου τότε γιατί είναι;
Από τα 100 φέρετρα στα δέντρα των ευχών… Για κάποιον που απλά διαβάζει, φαντάζει ως τρέλα μιας ακόμα γνωστής προσωπικότητας που κάνει το καπρίτσιο της για να βγάλει χρήμα. Και όμως είναι κάτι πέρα από αυτό. Δες καλύτερα, πρόσεξε, στα φέρετρα εκεί που κανονικά θα ήταν το κεφάλι φυτρώνει ένα δέντρο.. Πως το μεταφράζεις; Ότι το πνεύμα και η ψυχή ξαναγεννιέται; Σαν αισιοδοξία ότι ακόμα και από κάτι κακό βγαίνει κάτι καλό; Αυτό είναι το ωραίο με την τέχνη… δίνεις την δική σου εξήγηση και ερμηνεία.
Πιο κάτω λίγο από πιο χειροπιαστή πραγματικότητα, όταν σου δίνεται η ευκαιρία να βάψεις μια βάρκα προσφύγων με χρώματα που θες. Αλήθεια ποιο να είναι το χρώμα της τραγικότητας;
Εμείς δεν θα μείνουμε ούτε σε αυτά ούτε και στο δέντρο των ευχών, γιατί δεν ξέρουμε και αν θα πιάσει τόπο. Εμείς μένουμε σε ένα μόνο.. Κάπου εκεί, υπάρχει ένας σπασμένος καθρέπτης και βάζεις τα κομμάτια του… Εμείς θα μείνουμε στο μήνυμα της Ono που λέει, «Καθώς επιδιορθώνεις τον καθρέπτη, σκέψου ότι επιδιορθώνεις τον κόσμο»… Γιατί τι είναι αυτό που μας κρατάει για να συνεχίσουμε αν όχι η ελπίδα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο;
Gif α λα Van Gogh που θα σε φτάσουν σε… νιρβάνα!